چشم ها طول عمر ما را پیش بینی می کنند! - وبلاگ سارا

به گزارش وبلاگ سارا، دانشمندان اخیراً به مدلی هوشمند از اسکن چشم دست یافته اند که می تواند سال های زندگی افراد را به سادگی و با نگاه کردن به شبکیه چشم، پیش بینی کند.

تشخیص عمر بیولوژیکی هر فرد و اینکه در چه زمانی به زوال کامل می رسد، هنوز برای علم غیر ممکن می کند، اما دانشمندان اخیراً یک مدل یادگیری ماشینی آموزش داده شده را توسعه دادند که می تواند سال های زندگی افراد را به سادگی با نگاه کردن به شبکیه چشم، که بافت پشت چشم است، پیش بینی کند.

واضح است که افزایش سن بر بدن همه افراد تأثیر می گذارد، اما فقط به این دلیل که دو نفر سال های یکسانی از عمر را پشت سر می گذارند به این معنی نیست که از نظر فیزیکی با سرعت یکسانی در حال زوال هستند.

همین امر دانشمندان را به اندیشه فرو برده که راهی مطمئن و دقیق برای تشخیص زود هنگام این زوال بیابند. حالا به نظر می رسد که یک اسکن سریع و بدون درد از کره چشم انسان، روزی می تواند به پزشکان کمک کند تا سریعتر سالمندانی را که در معرض خطر مرگ زودهنگام قرار دارند، شناسایی کنند.

به عبارت دیگر، نگاه کردن عمیق به چشمان یک فرد می تواند راه بسیار بهتری برای اندازه گیری سن واقعی بیولوژیکی او باشد و این می تواند نقش بسیار حیاتی در سلامت آینده بیماران ایفا کند.

دانشمندان اکنون یک مدل یادگیری ماشینی آموزش داده شده را توسعه داده اند که می تواند سال های زندگی افراد را به سادگی با نگاه کردن به شبکیه چشم، پیش بینی کند. این الگوریتم به قدری دقیق است که می تواند سن نزدیک به 47000 بزرگسال میانسال و مسن در بریتانیا را در یک براکت 3.5 سال پیش بینی کند.

در واقع بیش از یک دهه قبل این الگوریتم بر روی این تعداد افراد آزمایش شد که 1871 نفر از آن ها طی این مدت از دنیا رفته اند. اغلب این افراد درگذشته، شبکیه چشم پیرتری نسبت به دیگر افرادی داشتند که هنوز زنده هستند.

به عنوان مثال، اگر الگوریتم پیش بینی می کرد که شبکیه چشم افراد یک سال از سن واقعی شان بزرگ تر است، خطر مرگ به هر دلیلی در 11 سال آینده 2 درصد افزایش می یابد و در همان مدت زمان، خطر مرگ آن ها به دلیلی غیر از بیماری قلبی عروقی یا سرطان 3 درصد افزایش یافت.

البته باید توجه داشت که این یافته ها صرفاً مشاهده ای هستند، به این معنی که ما هنوز نمی دانیم چه چیزی این رابطه را در سطح بیولوژیکی هدایت می کند.

با این وجود، نتایج، شواهد فزاینده ای را تایید می کند که شبکیه چشم به آسیب های ناشی از افزایش سن بسیار حساس است. از آنجایی که این بافت مرئی میزبان رگ های خونی و اعصاب است، می تواند اطلاعات مهمی در خصوص سلامت عروق و مغز یک فرد به ما بدهد.

مطالعات قبلی نشان داده اند که سلول های پشت چشم انسان می توانند به ما در پیش بینی شروع بیماری های قلبی عروقی، بیماری کلیوی و سایر علائم پیری کمک کنند. اما این اولین مطالعه ای است که شکاف سنی شبکیه را به عنوان یک پیش بینی کننده قوی مرگ و میر ارائه می کند.

دانشمندان در خصوص این یافته ها می گویند: ارتباط قابل توجه بین فاصله سنی شبکیه و مرگ و میر غیر قلبی عروقی/غیر سرطانی، همراه با شواهد رو به رشد ارتباط بین چشم و مغز، ممکن است از این تصور حمایت کند که شبکیه چشم می تواند پنجره ای به بیماری های عصبی باشد.

با این حال، از آنجا که تنها 20 نفر در این مطالعه به دلیل زوال عقل جان خود را از دست دادند، نویسندگان نتوانستند این اختلال خاص مغزی را با سلامت شبکیه مرتبط کنند. آن ها همچنین خاطرنشان می کنند که مرگ و میر های مرتبط با بیماری های قلبی عروقی در سال های اخیر کاهش یافته است، زیرا پزشکی توانسته به پیشگیری از عواملی که زمانی می توانست افراد را دچار این عوارض کند، کمک نماید.

این بدان معناست که سلامت شبکیه همچنان می تواند لنز مهمی برای سلامت قلب و عروق باشد، علی رغم این واقعیت که با مرگ و میر قلبی عروقی مرتبط نیست. به عنوان مثال، مطالعات قبلی نشان داده اند که عکس های شبکیه می تواند به پیش بینی عوامل خطر قلبی عروقی کمک کند.

نویسندگان این تحقیق نتیجه می گیرند: این داده ها از این فرضیه حمایت می کند که شبکیه چشم نقش مهمی در فرایند پیری دارد و به آسیب های تجمعی ناشی از افزایش سن که خطر مرگ و میر را افزایش می دهد حساس است. سایر روش های پیش بینی کننده موجود سن بیولوژیکی، مانند تصویربرداری عصبی، ساعت متیلاسیون DNA و ساعت پیری، به اندازه ای که فاصله سنی شبکیه نشان می دهد، دقیق نیستند.

این در حالی است که روش های اشاره شده همچنین می توانند پرهزینه، زمان بر و حتی پر عوارض باشند، در حالی که شبکیه چشم به راحتی و در کمتر از 5 دقیقه اسکن می شود. اگر بتوانیم در خصوص نحوه اتصال این لایه بافت به بقیه بدن بیشتر بیاموزیم، پزشکان می توانند ابزار تازه و عالی را برای تشخیص زودهنگام تاریخ مرگ افراد، در اختیار داشته باشند. این مطالعه در مجله British Journal of Ophthalmology منتشر شده است.

منبع: sciencealert

ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو