چرا قرارداد ایران و چین صدای غربی ها را درآورده؟ - وبلاگ سارا

به گزارش وبلاگ سارا، سایت الف در تحلیلی نوشت:اصول روابط بین الملل حکم می نماید که پس از بدعهدی های گسترده و عظیم غرب در ماجرای برجام، گرایش و رویکرد ایران نیز تغییر کند.تا به امروز جمهوری اسلامی ایران به خاطر بعضی دیدگاه های موجود در کشور، در انتظار روی خوش غرب نشسته بود و برای رویگرداندن از اروپا و آمریکا به خاطر بدعهدی های همیشگی و تکراری دیر هم اقدام نموده است.

اگر به ضرب المثل ماهی را هر وقت از آب بگیرید تازه است باور داشته باشیم، این واقعیت را نیز باید قبول کنیم که بسیار زودتر می توانستیم برای حل مسائل خود علاوه بر ظرفیت های داخلی، به کشورهای دیگر همچون چین و روسیه اعتماد کنیم و بنای همکاری های گسترده تر را با آنها بگذاریم، دیر دست به چنین کاری زدیم و آن هم امید واهی به ثمره برجام بود که محقق نشد، بلکه باعث گرفتاری های بیشتر نیز گشت.

چین با وجود وسعت و جمعیت زیاد خود، از ظرفیت های بسیار بالایی برخوردار است.این کشور با بهره گیری از قابلیت های داخلی توانسته است به دومین اقتصاد عظیم جهان تبدیل گردد و می رود تا به زودی رتبه نخست را نیز از آن خود کند.

محصولات و کالاهای ساخت چین بیشتر کشورهای جهان را تسخیر نموده و جایی را نمی توان یافت که کالاهای چینی پا به آنجا نگذاشته باشد.

قرار است در توافق همکاری دراز مدت ایران و چین سرمایه گذاری های کلانی در زمینه های مالی صورت گیرد، با توجه به بخش هایی از توافق، ایران در طول سالهای همکاری های نزدیک و راهبردی دو کشور، پیشرفت های زیادی را به خود خواهد دید. رونق مالی، ایجاد اشتغال ماندگار به واسطه سرمایه گذاری بر روی فراوری، رونق گردشگری، همکاری های نظامی، دفاعی و امنیتی، فروش نفت ایران سال بدون وجود مشکل و توافقات دیگر که با توجه به نوع همکاری های میان دو کشور، هم تهران و هم پکن از این قرارداد بهره خواهند برد

اما چرا در این میان، هم صدای غربی ها از بلندگوهای رسانه های شان به گوش می رسد و هم بعضی غربزده ها در داخل فریاد سر می دهند؟

غربی ها از این که جمهوری اسلامی ایران راه خود را برای گذار از شرایط موجود که به واسطه اقدامات اروپا و آمریکا دچار آن است، پیدا نموده، ناخرسند هستند، از یک سو طاقت آن را ندارند که ایران از شرایط سخت تحریمی بیرون بیاید و اوضاع اندکی سامان بگیرد و از سوی دیگر خود را بازنده رقابت می دانند.

آمریکا با خروج از برجام که بیش از 2 سال پیش صورت گرفت، تکلیف خود را روشن کرد، اما اروپا با ماندن در توافق هسته ای سعی داشت همچنان زمان بخرد تا شاید ایران تن به خواسته های بیشتر آنها بدهد.

فرصتی که اروپا برای همکاری های مالی با ایران داشت، از دست رفت، فرصتی که می توانست دو سر برد باشد، اما تبعیت اروپا از آمریکا باعث شد تا جمهوری اسلامی ایران بیش از این، شکیبایی به خرج ندهد. تا چه زمانی باید ایران برای درِ باغ سبز نشان دادن اروپا صبر می کرد؟

منطقی و معقول بود که ایران پس از بدعهدی و بی اعتمادی غرب، برای آینده خود تصمیم گیری کند و به این نتیجه رسید که یک همکاری مشترک 25 ساله که قاعدتاً باید تمدید هم گردد، با چین داشته باشد.

هم ایران، چین و سیستم حکومتی آن را به خوبی می شناسد و هم چین، جمهوری اسلامی ایران را، پس آنهایی که ادعا می نمایند توافق با چین، ترکمانچای ثانی است، جز غرض ورزی هدف دیگری ندارند، جالبی ماجرا در این است که مخالفین توافق چه آنها که از خارج دست به کار شده اند و چه آنهایی که در داخل حضور دارند،از این توافق انتقاد می نمایند اما راهی پیش پای جمهوری اسلامی ایران نمیگذارند.

ایران اگر به کشوری مانند چین که تبدیل به غول مالی جهان شده است، همکاری دراز مدت نداشته باشد، با کدام کشور باید وارد مذاکره و توافق گردد؟چین از استقلال سیاسی قوی برخوردار است، مانند کره و ژاپن نیست که با تلنگر آمریکا وحشت کند و همکاری های خود را با ایران قطع کند.

ژاپن و کره جنوبی میلیاردها دلار به ایران به خاطر خرید نفت بدهکار هستند و از ترس آمریکا نمی توانند بدهی خود را پرداخت نمایند، هر چند قطعاً این شرایط مطلوب این دو کشور است چرا که نفت مجانی خریده اند.

باید مردم توجه داشته باشند که علیه توافق 25 ساله ایران و چین جو سازی های منفی گسترده ای انجام شده که باید رسانه ها و مسئولین در این زمینه روشنگری نمایند و شفاف در باره آن با مردم سخن بگویند و ابعاد آن را برای افکار عمومی باز نمایند تا از شبهه ای که در ذهن ایجاد شده بیرون بیایند.

23302