ماجرای همسایه هفت طبقه خانه حسین لرزاده این روزها بر سر زبان افتاده است - وبلاگ سارا

به گزارش وبلاگ سارا، ایسنا/ براساس آخرین اخبار واصله، ماجرای همسایه هفت طبقه خانه حسین لرزاده این روزها بر سر زبان افتاده است.

خانه استاد حسین لرزاده در خیابان شریعتی تهران، پایین تر از بهار شیراز، انتهای کوچه سخن واقع شده است، خانه ای که از دهه 30 تا 80 محل زندگی استاد معماری ایران بوده است. لرزاده طراح و مجری آرامگاه حکیم ابوالقاسم فردوسی است. سردر بانک شاهی (بانک تجارت کنونی) و مسجد اعظم قم از دیگر آثار معماری اوست. لرزاده حتی در بازسازی و تغییر بخش هایی از حرم امام حسین (ع) در شهر کربلا فعالیت داشته است.

خانه لرزاده را شهرداری تهران در سال 1383 با هدف ایجاد موزه می خرد و سال 98 پس از آنکه تجربه کافی شاپ و گلخانه را از سر می گذارند، با عنوان خانه معماری ایران افتتاح می نماید. این خانه در 24 آبان سال 1385 به شماره 16306 در لیست آثار ملی ثبت شده و مشمول ضوابط حفظ میراث فرهنگی است. با این وجود، چندباری از شورای شهر به خاطر بلندمرتبه سازی های بی ضابطه در حریم آن تذکر گرفته است.

سال 97، علی اعطا، رئیس وقت کمیته معماری و طرح های شهری شورای اسلامی شهر تهران در تذکری درباره تأخیر شهرداری در تبدیل خانه لرزاده به خانه معماری، به موضوع ساخت ساختمان مجاور اشاره ای نموده بود. در بخشی از مصوبه شورا درباره الزام شهرداری تهران به تبدیل خانه هنرمندان (2) به خانه معمار (خانه استاد لرزاده) هم آمده است: شهرداری تهران مکلف شد تا ارائه لایحه تبدیل خانه استاد لرزاده به خانه معمار، از هرگونه ساخت و ساز در بنای موصوف جلوگیری کند و ضمن توقف پروژه ساختمانی سرای محله که در مجاورت بنا در حال احداث بوده است، مدارک و مستندات ساختمان در حال احداث را برای همگامی با اهداف مصوبه به شورای اسلامی شهر تهران ارائه کند.

بخشی از اظهارات اعطا در آن دوره نیز گویای اصرار شهرداری برای ادامه ساخت و ساز در حاشیه اثر ملی خانه لرزاده است: متأسفانه مدیران وقت در برابر مصوبه شورا مقاومت نموده و مانع اجرای آن شدند و نه تنها مدارکی برای شورا ارسال نکردند، بلکه فرایند ساخت و ساز پروژه ساختمانی در حال احداث را متوقف نکردند.

در شرحات روابط عمومی شهرداری منطقه 7 تهران نیز درباره ساختمان بلندی که در همسایگی خانه لرزاده ساخته شده، آمد که در زمان شورای چهارم، شهردار وقت تصمیم گرفته بود خانه معمار را به سرای محله تبدیل کند و ساختمان دوطبقه ای را که برای سرای محله درنظر گرفته بودند به کلینیک تخصصی دندانپزشکی اختصاص دهد که بعدها به جای دو طبقه هشت طبقه می سازند و همان زمان، از شورای چهارم تذکر می گیرند. در نهایت، چون شهرداری تهران آن موقع بدهکار بود، آن ساختمان کنار موزه را در مناقصه ای به بانک شهر واگذار می نماید و دیگر کلینیک راه اندازی نمی گردد. علت اصلی مخالفت برای ساخت کلینیک هم این بود که با ورود بیماران، خانه معمار تحت الشعاع قرار گرفته و از حالت میراثی خارج می گردد.

پفراینده همسایه هفت طبقه لرزاده اگرچه سه سال از آن تذکرهای شورای شهر گذشته، اما هنوز بسته نشده است؛ سیداحمد علوی، رئیس کمیته گردشگری شورای شهر تهران بتازگی و در نوزدهمین جلسه شورای شهر تهران از ساخت ساختمان هفت طبقه در مجاورت خانه لرزاده و رعایت نشدن حریم میراثی این مجموعه به وسیله شهرداری تهران گله نموده است.

او گفته است: استاد لرزاده 50 سال از عمرش را در این منزل سپری نموده و خانه لرزاده با هدف ایجاد موزه به وسیله میراث فرهنگی ثبت ملی شده است و مانند همه بناهای میراثی دارای حقوق حفاظتی است، از جمله ممنوعیت ساخت سازه های بلندتر از بنای ثبت شده است، اما این موضوع در خصوص خانه لرزاده رعایت نشده و حتی با وجود تذکرات اعلام شده از سوی شورای شهر تهران، در حریم میراثی خانه موزه لرزاده (خانه معمار) ساختمان هفت طبقه ساخته شده است.

علوی همچنن گفته که طرح ابتدایی ساخت ساختمانی دوطبقه با کاربری آمفی تئاتر بوده که در کمال تعجب به ناگاه تغییر کاربری داده و جایش را ساختمانی هفت طبقه گرفته است. او در صحن شورا این سوال را هم مطرح نموده که چگونه کاملا بی سروصدا، ساختمانی دوطبقه با کاربری آمفی تئاتر، به ساختمانی هفت طبقه با کاربری درمانی تبدیل می گردد؟ و در ادامه هم وزارت میراث فرهنگی را زیر سوال برده و گفت که به عنوان یک نهاد ناظر بر حفاظت از آثار تاریخی، نظارت جدی بر مسأله ساخت وساز در حریم آثار ثبتی نداشته است.

مرتضی ادیب زاده، معاون میراث فرهنگی استان تهران در پاسخ به این سوال که چگونه یک ساختمان در حریم اثر ملی ساخته شده، میراث فرهنگی واکنش نداشته و در این سالها ارتفاع آن کوتاه نشده است؟ می گوید: زمانی که این ساختمان احداث شده، ملک لرزاده حریم اختصاصی نداشته، برای همین از میراث فرهنگی استعلام گرفته نشده است.

او ادامه می دهد: ساختمان لرزاده یک پلاک بزرگ بوده که دو ساختمان درون آن ایجاد شده، یکی در بخش شمالی که خانه لرزاده است و سال 1385 در لیست آثار ملی کشور ثبت شده و تابع قوانین حفاظتی بوده و دیگری در جنوب شرقی ساخته شده است.

ادیب زاده اضافه می نماید: سال 1392 که شهرداری به قصد ایجاد فضای فرهنگی، خانه لرزاده را تملک می نماید، اقدام به ساخت و ساز می نماید و ساختمان ضلع جنوب شرقی را که تازه بوده و خیلی هم قدمت نداشته است، تخریب می نماید و به جای آن ساختمان تازهی می سازد که در تصاویر هوایی از سال 1392 به بعد کاملا معین است. این ساختمان در هفت طبقه و در فاصله نزدیک همان ساختمان اصلی (لرزاده) ساخته می گردد که چون ملک حریم اختصاصی نداشته است از میراث فرهنگی هم استعلام نمی گیرند.

او درباره مشکل حریم خانه لرزاده شرح می دهد: این خانه الان مشکل حریم ندارد، یعنی اگر الان استعلام نمایند ضابطه عمومی برای حریم داریم که براساس آن، محدودیت ارتفاع اعمال می کنیم. اگر الان از ما استعلام بگیرند قطعا مجوز احداث ساختمانی با این ارتفاع را صادر نمی کنیم.

او بعلاوه می گوید: الان برای آن ساختمان کاری نمیتوان انجام داد، اما اگر عمر آن تمام گردد و در آینده بخواهند دوباره بسازند، باید طبق ضابطه حریم باشد که بر آن اساس، ارتفاع باید برابر با ساختمان لرزاده باشد.

معاون میراث فرهنگی تهران درباره اینکه ضوابط حریم این خانه چه زمانی معین شده، اظهار می نماید: ضابطه عمومی حریم سال 1398 تدوین شده و در سال 92 هم که ساختمان تازه در کنار خانه لرزاده ساخته می گردد این بنا ضابطه حریم نداشته است.

علاوه بر موضوع بلندمتربه سازی در اطراف اثر ملی خانه حسین لرزاده که هر از گاهی صدای اعتراض شورای شهر را بلند می نماید، این سوال مطرح است چرا خانه ای که سال 1385 در لیست آثار ملی ثبت شده تا یک دهه بعد، معین حریم نشده است که اینچنین در خطر ساختمان های بلند قرار گیرد و حریم آن مخدوش گردد؟